Ik ben het er wel mee eens, ik een grasspriet, jij de wind. Ik vermijd het liefst een fietsbel en waan me een gordijn, zonder te willen drogen toch de hele dag wapperen. In stilte op en neer
op het ritme van regendruppels op kantoorramen. Maar structuur is tegelijkertijd ook de sleutel tot dragen, Seneca en heel veel lijdzaam toezien
hoe je de weg niet meer terugwist. Ik heb nog liedjes voor je geschreven, uitgekeken met een verrekijker op een denkbeeldige schommelstoel. In de regen
zonder passend kostuum de dageraad achterna gefietst. Ik zou graag willen dat ik stemmen hoor zodat het daar aan ligt. Ze zeggen – meestal, maar niet altijd – dat ik meer moet praten. Maar dan ken je me niet.
Kijk eens naar wat ik denk.
Lars Ferwerda (stadsdichter Alphen ad Rijn)
