Pagina 2 van 2
Traag door oneindig volgebouwde Vinexwijken stromen met plotseling een onverwacht vergezicht over een prachtige plas met kleurrijke huizen en onze eigen Toren van Babel Op Houten Het Plein der gemoedelijkheid van een ver verleden idylle een schier onophoudelijke stroom van… Verder lezen →
Op het scherpst
van de snede
tussen angst voor ziekte alsook dood
is de ruimte voor cultuur gedood
door generaties heen gedanst
in een groot avontuur
dat de dichte nacht
vol-ledig bezet
met een gebroken hart
verwarde geest
die vreest voor erger …
cultuur ondergronds
leven in het kleine binnen
we beginnen later
later
later
weer opnieuw …
© Anja Tekelenburg
We staan met zes mensen
luisteren aandacht
we verrasten elkander
woorden en klanken
toneel en veel meer
we delen in een koude zaal
helemaal voor ons alleen
Verbondenheid in kwaliteit
wij genieten na
uren, dagen en maanden
Kunst en Cultuur zijn medicijn
in tijden van twijfel en pijn
© Anja Tekelenburg
Een stadsdorp
dat zich ontsluit
voor ontmoeten
is een dorp
met gouden hart
rondom een plein
we zijn samen mens
op de grens tussen
de dagen en nachten vol zin
danwel nutteloos in eenzaamheid
laten wij tijd nemen voor samen
welzijns factoren als toetssteen
voor een ontwikkelfase die altijd
geldgestuurd was
eens omdraaien
dan maaien we gouden granen
een stadsdorp vol leven
© Anja Tekelenburg
Wandelend door Houten
stoute schoenen aan en gaan
bewegen velen zich over wegen
tegenover alleenzaamheid
op het jaagpad
langs het Amsterdam Rijnkanaal
© Anja Tekelenburg
Beangstigend zegt hij
mensen veraf
en naderbij
communicatie
vol eliminatie
van gezichten
maakt het leven
nog lastiger met de ander
hier verandert geen
gewoonte aan…
hoe kan ik hiermee omgaan?
ik dagdroom en droom
van de tijd voor deze crisis
Jezus wat is het leven waard
als je niets meer ervaart
van mede menselijke communicatie …
het is een dreigende sensatie …
© Anja Tekelenburg
daar stond ze in haar rode jas
te roepen: het is tijd
het is tijd voor verandering
voor meer diversiteit
voor vlinderstrook en bloeibogen
met pluriforme kruin
voor zonpaneel en regenton
en tegels uit de tuin
daar stond ze in haar rode jas
te roepen: het is tijd
geef alle beestjes ruimte
met een beter maaibeleid
er werd zowaar geluisterd
ze kreeg oevers met een lach
een bos zo mooi verwilderd
het was prachtig wat ze zag
daar ging ze met haar rode jas
ze had het naar haar zin
ze zong zo blij en huppelde
het Nieuwe Wulven in
de bloemen bloeiden weeldig
ze raakte van het pad
de laatste die haar heeft gezien…
de wolf die haar vrat
© Danny Keff
Waar bomen
niet meer groeien
tenten zijn verbrand
de aarde verschroeid
huilt een eiland
zit een man in de as
zijn hoofd op de vangrail
vergeefs wenst hij te verdwijnen
in het niets van een droomloze slaap
zonder vijand, zonder virus, zonder vuur
zijn enige hoop
is een dak van sterren
en het kind aan zijn voeten
dat met sintels speelt.
in een broedplaats van wanhoop
ontbreekt elk onderscheid
tussen daders en slachtoffers
zolang de leiders op het vaste land
hun harten met wantrouwen voeden
en oneindig leed in getallen verkleinen
is het een schrale troost
dat de meeste mensen deugen.
© Henk Gilhuis
je schaduw ligt
en kijkt naar je kruin
reikend tot in de hemel
prachtige bladeren
zuigt het leven op
uit de kracht
van de zon
onrustige schaduwen
slingeren heen en weer
rondom je stam
en vallen vermoeid
op een groen tapijt
een zacht briesje
beweegt het gras
Als de avond valt
gaat het licht uit
je verdwijnt
met de laatste zonnestraal
morgen ben je er weer
zodra de zonnestralen
de nacht hebben weggebracht
© Nico Croes
een plein vol historie
vele voetstappen en tranen
een plein met terrassen
kleding te passen bij vrouwen
en mannen
vol ondernemersbloed
we doen het niet voor minder
als het weer kan
eten onder de groene luifel
ons Oude Dorp op steenworp
afstand
aan de rand
van vermogen
verhogen we
samen de sfeer
dansen vol vreugde
met smaken zo puur
in volle harmonie gebracht
op een aftastende tong
© Anja Tekelenburg
Alleen slechte dichters hebben de krukken van het nut nodig.
Remco Campert
Wolken
drijven
water
vangt riet
dat wuift
en waait
wolken
drijven
mensen
in gesprek
bewegen
dagen in
en uit
we praten
en delen
wolken drijven
zonlicht
op aan
© Anja Tekelenburg
prachtig hoe je daar pronkt
met je kleuren
geboren uit de diepte
van een grote plas
feestelijk aangebracht
tegen de horizon
leunend tegen het blauw
van de hemel
een schaamte
dat ik je nu pas zie
je schoonheid
je kleurenpracht
roept in mij op
herinneringen
naar de tijd
toen ik nog
als kind onbezorgd
met de regenboog speelde
© Nico Croes
roestige handgemaakte spijkers
zorgzaam uit oud hout bevrijd
een oude schakelaar en porseleinen doppen
trekkers aan messing kettingen
hoelang blijf ik dat nog bewaren
wil ik ze wel kwijt
zijn het herinneringen uit mijn jeugd
deelgenoten van mijn geheugen
of spijkers uit de tijd
© Hans vd Vlugt
neus in de wind
kop omhoog
fier zonder franje
je kleren afgeworpen
maar zo vast en zeker
© Hans vd Vlugt
An wil helpen met het nieuwe dakje
strak gestoken in een mantelpakje
muiltjes, haar tenen krommen er uit
ze vraagt me steeds ga je goed vooruit
even kruisen onze blikken elkaar
ze weet genoeg mijn gezicht zegt bedaar
ik ben druk met een brander in de weer
ai, er valt een hete druppel soldeer
langs haar blote benen
naar haar tenen
een uitbrander kreeg ik niet van An
gelukkig heeft zij de broek niet an
© Hans vd Vlugt
Als rechtvaardigheid
door de tijd heen illusies
in stand kan houden
waarheden verborgen in
massagraven gevonden
© Anja Tekelenburg
verbogen, verwrongen
tralies van staal
uitbraak van vrijheid
een krachtig verhaal
over moed en volharding
angst, strijd en smart
voor nimmer vergeten
recht uit het hart
zo zou het wezen
zo moest het zijn
maar wat ik vandaag zag
deed me zo’n pijn
oh zo symbolisch
noem mij maar gek
zo treffend rond vrijheid
een tijdelijk hek
© Danny Keff
Een vlinder
zo mooi
de laatste
mensen zagen haar
bonden haar vast
met een scheepstouw
aan een dode struik
Iets verderop
stonden de bloemen
waaraan zij zich kon voeden
de mensen staarden naar de stervende vlinder zij gaf uiteindelijk de geest
mensen hun hoofd naar beneden
de dood ontwijkend
zagen niet dat de bloemen
stierven
daar de laatste vlinder
het zaad onbevrucht
verloor
Een vlinder
zo mooi
de laatste
Gedood
door de angst
voor het sterven
van een leven
dat eeuwig jong
had moeten zijn
de pijn van de angst
doodde meer
dan het laten leven
had doen sterven
© Anja Tekelenburg
Mensen op een bankje
daar tegenover op onze uitloop
een ander stel
hoe moet het nu?
een hoofd naar ASS structuur
voelt zich tegen een muur gezet
hoewel deze mens zo goed oplet …
1,5 meter, meer of minder
anticiperen op wat komt
als het bewegen verstomt …
omdat het brein langer nodig heeft
om het onverwachte te overzien
misschien autisme of NAH
mensen denk na voor je oordeelt
als mantelzorger deelt het opletten
zich soms in vieren
er is zoveel te vieren en te doen
de stress van onvoorspelbare momenten
met de Corona chaos daar omheen
is voor een autisme brein soms een steen
om het lijf
verstarring en verstening
zorgen voor elkaar
ik maak er maar een spel van
maar soms
soms ik ook dat
te zwaar.
Onvermogen of onwil
ASS en NAH, je ziet het niet
het is er wel
© Anja Tekelenburg
Er zijn van die vrijplaatsen
waar nieuw licht je ogen vult
moeder aarde je voeten schraagt
de tunnel in je hoofd vervaagt
midden in een uitgestorven straat
-terwijl de dood in een hoestbui
langs gesloten rijtjeshuizen gaat-
staat anderhalve meter breed
een kleine witte bloesemboom.
Laat je strelen door fluwelen blaadjes
tooi je met haar schitterende kroon
spreid je armen in het lentelicht
tot het coronavirus is verdicht.
© Henk Gilhuis
HIER aan de waterkant
HIER in het gras
DAAR waar ik ben
HIER waar ik was
van DAAR kijk ik
naar HIER
zie ik daar een streep?
daar een streep door HIER?
daar staat niet HIER
daar staat NIET HIER
NIET HIER is DAAR
vandaar is het waar
© Danny Keff
een ambtenaar maakte wat fouten
dat kostte de kikker zijn bouten
hoe kan men toch weten
wat ooievaars eten?
dit kan echt alleen maar in Houten
© Danny Keff
laat de nacht overgaan in nacht
laat ons dromen van de wereld van gister
toen de dag begon met vogelzang
toen de zon nog opkwam boven vredig land
laat déze nacht overgaan in nacht
leid ons in dromen naar gisteren
toen onze kinderen fietsten, renden, speelden
toen we onverschillig strooiden met tijd
onverbiddelijk draait de aarde
onverbiddelijk stijgt de zon
boven onherstelbaar verleden
boven zwaar verwrongen trots
onverbiddelijk draait de aarde
met een noodgang stijgt de zon
boven huizen in puin
boven dromen in as
ik sla mijn hand voor mijn mond
ik sla mijn vuist op de grond
dit is waar mijn kind’ren wonen!
dit is waar mijn kind’ren zijn!
met mijn vuist op de grond
sla ik mijn hand voor mijn mond
dit is wat ik moet verwoorden
dit is wat ik duiden moet
ze zijn niet blind
ze zijn niet doof
onder mijn vleugels zien zij
onder mijn vleugels horen zij
ze zijn doof noch blind
zij horen en zien
onder het gruis hun deugd
onder het puin hun jeugd
en ze blijven vragen
vragen, niet klagen
grote, natte ogen
vegen op gezicht
ze blijven vragen
niet klagen, vragen
hun handen open
hun schouders hoog
ik sluit ze in mijn armen
druk ze ferm tegen mij aan
omdat ik ze wil troosten
omdat ik hun liefde wil
ik voel ze in mijn armen
houd ze ferm tegen mij aan
om ze te beschermen
om ze af te schermen
waar is de noodrem van de aarde?
waar is de dimmer van de zon?
want in het licht moet ik gaan zoeken
naar antwoorden van lucht
laat de ochtend schemeren naar donker
laat deze ochtend overgaan in nacht
zodat ze kunnen slapen
zodat ze kunnen dromen over fietsen, rennen, spelen
en laat de nacht overgaan in avond
en de avond overgaan in middag
en gistermiddag overgaan in ochtend
en laat de vogels bij nachteraad zingen
laat ze zingen als op de avond van 4 mei
en laat het overgister 5 mei zijn
en wij weer allen vrij zijn
en meer dan ooit te voren blij zijn
met de vrijheid die nog is.
© Danny Keff
daar alle dagen
alleen in zijn hut
zit de veerman te grijnzen
grijnst stil voor zich uit
echt niemand begrijpt hem
dat saai heen en weer
ze schudden hun hoofden
ze zwaaien niet meer
maar de man in zijn hut
hij leeft in een droom
vangt de wind in zijn vlaggen
geeft zijn last aan de stroom
wie betaalt, zal het krijgen
krijgt het heen en weer
want ze moeten het halen
moeten elke dag meer
oeverloos razend
op weg naar succes
heen lang voor negen
terug ver door zes
en de man in zijn hut?
hij leeft in een droom
vangt de wind in zijn vlaggen
geeft zijn last aan de stroom
nee, niemand begrijpt hem
en niemand benijdt hem
die man zonder doel
ze vinden het vreemd
het raakt kant noch wal
hoe kan hij zo leven?
wat lacht hij toch mal
de man in zijn hut
hij leeft in een droom
vangt de wind in zijn vlaggen
geeft zijn last aan de stroom
laat de wind voor hem waaien
de vlag naar hem zwaaien
hij grijnst keer op keer
heen en weer
heen en weer
Vrij naar The Fool on the Hill
van Lennon & McCartney
©️ Danny Keff
Soms komt de dood als een dief.
In een onbewaakt nachtmoment
steelt hij het hart vlak naast je,
jouw liefste. Je blijft achter. Te vroeg.
Soms komt de dood als bacterie.
Een heel leger, sluipend en vuil
dat onstuitbaar je lichaam verslaat.
De witte macht moet wijken. Te laat.
Op z’n best is de dood een zachte vriendin
die je wakker kust met muziek,
je optilt uit je harde spijkerbed.
Jullie gaan samen de tijd uit.
Gewichtsloos.
© Henk Gilhuis
daar staat HIER
HIER niet DAAR
maar…
hier is toch HIER?
en…
DAAR is toch daar?
is het dan waar?
waar dat daar is
waar HIER ook DAAR is?
en als het waar is
dat HIER daar is
dan moet DAAR hier zijn
maar…
ga je van DAAR dat hier is
naar HIER dat daar is
dan wordt DAAR daar
en HIER hier
het is dus hier
daar waar HIER is
waar de daarheid daar is
en de waarheid waar is
© Danny Keff