ruim honderd jaren
stond je te malen
het rad in het rond
het water omhoog
je klusje te klaren
toch staat men te balen
drassige grond
je houdt het niet droog
naar avondlucht spieken
om wat ze gaan krijgen
bidden om zegen
weer gunstig gezind
machtige wieken
gehuld in diep zwijgen
wekenlang regen
geen klein zuchtje wind
hoe hoger het water
hoe meer mensen smalen
hoe harder ze schelden
ze geven je op
men hint reeds op later
met stoomgemalen
je moet het ontgelden
“rot op, Spinnekop!”
nu laat ik een traan, want
ik weet wat er was
niet óm te buigen
het is wat het is
wat rest is een eiland
nu iemands terras
een stille getuige
van mijn groot gemis
© Danny Keff – 2023
