Soms komt de dood als een dief.
In een onbewaakt nachtmoment
steelt hij het hart vlak naast je,
jouw liefste. Je blijft achter. Te vroeg.
Soms komt de dood als bacterie.
Een heel leger, sluipend en vuil
dat onstuitbaar je lichaam verslaat.
De witte macht moet wijken. Te laat.
Op z’n best is de dood een zachte vriendin
die je wakker kust met muziek,
je optilt uit je harde spijkerbed.
Jullie gaan samen de tijd uit.
Gewichtsloos.
© Henk Gilhuis
